روسودرکتاب خود به نام ( امیل ) معتقد است که بدبخت ترین کودکان،آنهایی هستند که والدین آنها،آنهارا در ناز ونعمت پرورش می دهند! نمی گذارند سردی وگرمی دنیا را بچشند، ووپستی وبلندی جهان را لمس کنند، این گونه کودکان در مقابل سختیها حساس می شوند ودرمقابل لذتها بی تفاوت ، همچون ساق نازک یک درخت می شوندو در مقابل هر نسیمی می لرزند وکوچکترین حادثه سوئی آنان را ناراحت
می کند، تا جائی که یک حادثه کوچک آنان را به فکر خود کشی می اندازد. و از آن طرف ، هرچه موجبات لذت به آنها داده شود به هیجان نمی آیند ونشاط پیدا نمی کنند،
این گونه انسانها هرگز طعم نعمت ها را درک نمی کنند. گرسنگی نچشیده اند.تامزه غذا را بفهمند. بهترین غذاها برای ایشان کم ارج تر وکم لذت تر از نان جوینی است که یک بچه دهاتی می خورد.
( از کتاب عدل الهی_ آیت الله شهید مرتضی مطهری )
